اگر ز قـافـلـه دوریـم، خـوب مـی دانیـم           ولی به لطف تو هر سال جـا نمی مـانیم

و بـاز هـم به نـگــاه مـحـبـتت امــسـال           کــنار سـفـره ایـن فـاطـمـیـه مهـمـانـیـم

هــزار فـاطـمـیـه رفــتـه و نــیـامـده ای           نگو که باز بدون تو روضه می خوانیم

بـیـا کـه در گـذر گـرد بـاد ایـن دنــــیـا           در انـتـظـار شـروع بـهـار و بـارانـیـم

قسم به ساحل چشمان ابری ات عمری ست            به لطـف بارش چـشـم شماست گریانیم

و گـرنه مثل بیـابـان خـشک دل هـامـان           فـقـیـر روزی ایـن سـفـره های بی نـانیم

از ایـن کـه بـار غـم مـادر تـو را دنـیـا           به دوش برد، ولی خم نگشت حیرانیـم

بـه انـتـقــام غــم صـــورت کــبـود بـیـا           که مـا کـنـار شـمـا پــیـرو شـهـیـدانـیـم